Cumali Cumalioğlu

SEN PARÇALARA BÖLÜNDÜN

Fırının ağzındaydın sen
güneşin altındaydın sen
yağmurun, karın altandaydın
sen milletin efendisi
üretendin, en büyüktün!

Sevgilin uzaktı senden
hava, güneş yoktu orda
bir sen vardın yerin altında
bir de seninle ölenler
kömür ocakları göçünce.

Sevgilin uzaktı senden
gülmek, yemek yoktu orda
bir sen vardın metropolde
bir de ölümcül yalnızlık
tüm insanlar kardeşinken!

Sevgilin uzaktı senden
kör bir karanlıktı gece
köpekler havlamıyordu
bir sen vardın sokaklarda
namlulardan ölüm yağarken.

İzmarit tablası yerine
vücudunda sönerken sigaralar
parmakların ezilirken ökçelerde
sorguda coplar, tekmeler..
bir de karakol zebanileri vardı.

Sevgilin uzaktı senden
güneş, ekmek yoktu orda
bir sen vardın hücrelerde
bir de dilsiz duvarlar
bağıra bağıra kan işerken!

Şimdi artık sevmiyor mu?
haklı! eski seni bulamadı
aldırma! çok mu gerekli?
sen bölünürken o yoktu ki
bir çığlığa bile değmez o!

Cumali CUMALİOĞLU
6 Şubat 1987-İST.

Bu şiir toplam 748 kez okundu.
24.03.2007

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı