Gürkan Karanfil

ONLARIN EV HALİ

Gecenin ayazlığında elime aldığım kalemin
Mürekkep iziydi, beyaz sayfada gördüklerin
Karanlık gecelere hasreti sordum, sessiz kaldı karşımda
İşte o zaman ben konuşmaya kara verdim onların ev halini

Alim; suskun sevdanın sessizliğinde dans eden topukları
Uzaktakini yakın eden kalbindeki, umutlarındaki sevdası
Gülmeyi güldürmeyi kendine meslek olarak seçen
Yağız bir delikanlıydı alim top sakalı büyüleyici

Tarık; nasıl anlatsam umuda işlenmiş nakışları
Ola ki bilirim senin bakışında onca insan güler
Bilirim sen bir umut bir gözyaşı bir özgürlüksün kalplerde
Bilirim denizin inadı hasreti senin kalbinde yüklü

İbrahim; bazen hayat içinde bir damla suy sun
Bazen de bir yaşam içinde ölüm gibi oluyor gözlerin
Yalnızlığına saran yaprakların altında hüzne bakan gözlerin
Uzun heybetli duruşundaki ihtişamsın, işte sensin güler yüz

Temel; karanlığın gizliliğidir sevda, renginde hırçındır
Hüzne sıkılan nice kurşunlara inat senin yüzünde haykırır
Umut bakışları insanların yüzünde senin kırılmayan gururun
Yaşadığın inatların sonu iki kelimede saklı dost ve sevgi

Mehmet; Umuda işlenmiş mutluluğumdu gülüşlerin
Baktığın göz, umuda aldığın nefes oldun sevdiğinin kalbinde
Ne zaman sana baksam yüzümdeki gülümseme anlatırdı
Yaşlanan bu hayatta gençliğin iksirini sen gülümsemeydin hayatta

İbrahim; Doldur denizlerin köpüklerini kadehlere
İçelim son damlasına kadar sonrada uçurumları yastık yapıp
Karanlığın örtü olduğu dünyada, ya sen İbrahim ya sen
Bir sen kalıyorsun bu hayatta bir de sahte dünyanın gülümsemesi

Gecenin ayazlılığında elime aldığım kalemin mürekkebi bitmişti
Ve ben üşüyordum yalnızlığımda dakikaların saatlere dönüştüğü
O hiç bitmeyecek dediğim simavın sessiz sokaklarında
Arda bir onların ev halini yazıyorum beyaz sayfaları kirleterek


not: bu şiir sevdiğim arkadaşlarım için yazılmıştır

Bu şiir toplam 745 kez okundu.
11.04.2007

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı