Gürkan Karanfil

ACIYA DÖNEN GÖZ YAŞLARI

Bazen geriye dönüp baktığımızda, geçen günlerin boşa gidip gitmediğini, geçirdiğimiz dakikaların hayatımızda değeri olup olmadığını düşünüyoruz. Bazen de geri bakmak korkuyu da birlikte getiriyor. Ben ise şimdi geri bakmaya sevgi umut için istiyorum çünkü hayatın geçmişle şekillendiğini biliyorum.

Yaşadığımız hayatta her şeyi elde etmemiz, değerleri ikinci plana düşürmemiz, dış görünüşü ilk plana koymamız ne kadar kolay. Hayat buralarda çok basit gözüküyor değil mi? Bu kadar kolay ama bir o kadar da değersizmiş buralarda yaşanan şu hayatın bir de acı tarafları yok mu Afrika da ki çocukların nasıl okudukları nasıl hor görüldükleri ve nasıl karınlarının doyduğunu ve büyüdüklerinde ne olacaklarını düşünebiliyor musunuz . Oradaki insanlar, açlıktan ve sefaletten ölüyorlar O küçücük akıllarında gelecek günlerin hayallerini kuruyorlar, büyüdüklerinde ne olacaklarını düşünüyorlar. Gözlerini kapadıklarında cenneti, bolluğu hayal ediyorlar; biz olmayı hayal ediyorlar. Onlar da her gün bambaşka kıyafetler giymeyi, değişik yemekler yiyebilmeyi, sınıfta öğretmenin söylediğine karşı çıkabilmeyi ve de en önemlisi her günü refah içinde geçirebilmeyi, onlar da istiyorlar. Ama yapamıyorlar.

Sevgi umut bir parça gülümseme acaba çok şey mi istiyorlar akşam tok karna uyumak sabah kahvaltı edebilmek güzel kıyafet giyebilmek gözlerinde geleceğe dönük bir ışıltı suna bilmek acaba çok şey mi istiyorlar tek istedikleri hayatın ilerisinde onlara garanti verebilecek insanlara ihtiyacı olmaları umudu onlara verip hayatlarında bir gün bile olsa değişim yarattığım için mutluluğumu kelimelere sığdıramıyorum. Banka hesaplarına yatıra bileceğim bir lira bile onların rahat yaşmalarına katkı sağlayacağını bilmem bile beni çok mutlu ediyor. Her sabaha yeni bir umut, yeni bir hayal, yeni bir rüyayla, bugünün dünden daha değişik olacağına inanmakla başlıyorlar hayata, onlar Afrika çocuklarıydı hem aç hem de hasta

Televizyonda gördüğüm çocuklar küçük melekler gibiydiler. Ne zaman onları görsem gözlerim dolmaya hatta musluğunu sonuna kadar açar ağlamaya başlarım çünkü elimden fazlasının gelmesini istiyorum ama olmuyor anca cebimdeki parayı onlara yatırabiliyorum daha fazlasını yapmak daha çok yardım edebilmek istiyorum

Herkese sesleniyorum elimizden gelen yardımı etmeliyiz insanların gözümüzün önünde eriyip ölmesine seyirci kalmamalıyız artık insanlara yardım edebiliriz ben bu şansı buldum sizlerinde bu şansı yakalayın bir insana yardım edebilme duygusu çok güzel biliyorum ki hiçbir yardım yeterli değil ama bir lokma yemeğin bile bir hayat kurtaracağını unutmayalım


not bu seferde okuyucularım için yazdığım kompozisyon

Bu şiir toplam 757 kez okundu.
13.04.2007

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı