Gürkan Karanfil

UNUTAMIYORUM

Böylesine incinmişken yüreğim
Nasıl karşılık verebilirdim ağlayan gözlerine
Nasıl anlatabilirdim masumiyet üzerine kurulmuş sevdamı
Hiçler üzerine kurulmuş dünyamı
Nasıl unutturabilirdim yüreğine

Ve öylesine yemin etmişken
Karanlık soğuk gecelerimde
Artık sevmeyecek kalbim deyip
Atmışken dipsiz kuyulara duygularımı
Nasıl haykırabilirdim sevdamı

Hatırladığımda bile bana huzur veren mutlu günlerden
Yeni doğmuş bebeğim hayata sıkı sıkı bağlanmasından
Tanımadığım insanın bile yüzündeki gülümsemesinden aldığım
Huzurun esirliliğinde sürünürken
Gülmeyi unutup sadece susmayı nasıl başarabilirdim

Hesapsızca kabullenmeyi seçmişken
Nerden çıktı senin bu deli yüreğin
Nasıl sıralandı gözlerinde çıkan umutların
Yüreğimi acıtır oldu yüzündeki kuşkulu bakışın
Yılar öncesi gelip tutamıyorum gözyaşlarımı


Nasılda acımasız olmuş bakışların
Kalbimdeki o coşkuya nasıl da dur demiş
Öyle gözlerim dolu dolu olsa da ağlamayı bile yasak etmişim yüreğime.
Bunu bile hak etmiyorsun belki
Oysa seni deli gibi severken yüreğim ağlıyordu şimdi

Bu şiir toplam 447 kez okundu.
1.10.2007

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı