mustafa doğan 2

zühre

ZÜHRE

Toprağın en koyu rengindeydi
Yalnızlık.
Siyaha çalıyordu ikindi.
Güneş zemheriyle boğuşmuş
Yorgundu şakakları.

Ay ucuza kapatmış Geceyi
Zühreyle oynaşıyor.
Tan yerindeki beyaza nisbet
Güneşle dalaşıyor.

Vakitli vakitsiz alaca bir gök
Güneşle tekrar geldi
Ay sakladı zühreyi
Güneşin rengi soldu.

Tam tepedeydi artık,
kainat ayakları altında
Ne zühre ne de ay yanında
Yalnız ve tek başına

Hüzünle gitti güneş,
Dayadı sırtını dağlara,
Ve sakladı göz yaşlarını
Kol kol gezen bulutlara.

Akşam ezanıyla ilk.zühre geldi.
Sonra ay
Gece hala ıslaktı
bulutlarsa koy.

zühre seyrederken
Ayın mah cemalini.
Ay sonuna kadar açtı
Mahrem hilalini.


Mustafa Doğan 2

Bu şiir toplam 1.159 kez okundu.
29.10.2007

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı