deniz mahir (adonis)

Çocuklar Görüyorum!

Çocuklar görüyorum!
Bir dikdörtgen sunta içinde.
Üzerlerinde kıpkırmızı bir gölge,gidiyorlar;
gidiyorlar vakitsiz bir ülkeye.
Çocuklar görüyorum!
Ayaz bir mermere yatırılmış bekliyor;
birileri tanımlasın bu taze ölümü.
Adı konsun bu soğuk vedanın!
Adı konsun,
göğsün sol yanında asılı duran,o küçük fotoğrafların.
Çocuklar görüyorum!
Kalabalık içinde kimsesiz.
İsmi süslü bir mezar taşında
Ve anası ve babası;
bu cinnet ayrılığın,cennet avuntusunda!
Utansa da ölüm,Azrail utansa da;
kurşun utansa da yaşından; onlar,
anlamıyorlar;
Mehmet henüz çocuk uykularında.
"Kanın yerde kalmayacak" diyen yumruklar arasında.
Kalmayacak elbet Mehmet!..
Ya hayallerin..Gençliğinin bahar kokusu..Ya umutların..
Ya şimdi neye yarar ardında bıraktığın!..
Çocuklar görüyorum,gidiyorlar erkenden.
Takılıp buz kesmiş bir anlamsızlığa,
bir öğle sızısı,bir ikindi acısında gidiyorlar.
Sözlerin bittiği yer burası.
Cami avlusundan mezarlığa,
bir top arabasında tüketilen,zemheri bir yol burası.
Çocuklar görüyorum,alabildiğine yoksul..
Alınlarında ,varoşların keskin hüznü duruyor
Ve belki bundan;belki sırf bu yüzden,
ölmek bu kadar kolay oluyor.
Ah çocuklar!..Gidiyorlar bir hoşçakal demeden..
Sitemsiz...Sessiz...
Gidiyorlar!..

Bu şiir toplam 522 kez okundu.
10.10.2008 13:12:52

• Yorumlar
• Yorum Yaz