seyma sanane (seyma)

DÜŞÜNDÜ

Düşündü
Simsiyah kaderli çocuk;
Herkesi kaybettim,
Kim kaldı?

Düşündü
Beyaz melek olmayı.
Çünkü ölüm yok eder sanıyordu
Kimsesiz olmayı!

Dakikalar aktı,
Saniyeler durdu.
Camın kenarına oturdu.
Atacakken kendini,
Yağmurlu gökyüzüne baktı.
Gökyüzü gibi o da ağladı.

Kalbi durdu.
Kurtulmuştu artık acılarından
Öyle sandı bir an.
Oturdu yine cam kenarına.
Artık olmuştu
Ölüme susayan
Mutluluk fakiri bir insan!

Dinlemedi
O insan.
Demişti ki sonunda o insan:
Ben doğru söledim buna inan!
Tam inancaktı,
Bir çığlık duyuldu.
Cama koştu,
Cansız bedeni gördü o büyük uçurumda.


Söylesene ne fark etti?
Orda da öldün hiç yaşamadan!
Sen miydin bütün bunların suçlusu?

Hayır o insan
Hazırladı senin sonunu

Tekrar bir çığlık duyuldu.
Bu birini öldüren o insanın sesiydi!
Ürperdi melekler!
Çünkü o hazırladığı kara,kanlı okyanusta boğuldu.
O ölüme susamış çocuk,
Kurtuldu ama çok geç.

Sen de geç kalmadan
Af dile ondan
Çünkü aşk ondan bundan şundan
Daha da acı
Koş!koş!bekliyor o seni
İleride,
Bulutların üstünde …

Bu şiir toplam 663 kez okundu.
15.06.2007 19:23:46

• Yorumlar
• Yorum Yaz