selman yıldız (selman)

KARA(G)ÖZLÜ ÇOCUK

Kara(g)özlü çocuk vardı
Hani o dumanı hiç bitmeyen şehirde
Küfür bilmezdi dili
Ta ki elinden sapanı çalınıncaya kadar
Durgun ve suskun bir çocuktu aslında
Kara(g)özlü çocuk

Biraz da sakardı
Bir dizkanamasıyla acıyla tanıştı
Yarasına oksijen, tentirdiyot basıldı
Sonra unuttu acısını, oyuna döndü
Kara(g)özlü çocuk

Ruhkıranları vardı onun
Karanlık geceleri
Alıştı, korkmadı
Ne karanlıktan ne hayaletlerden
Kara(g)özlü çocuk

Sonra büyüdü bir gecede
Belkide büyüdüğünü sandı
Eline kağıt tutuşturdular
Bu senindir diyerek
Sonra tutuştu
Kara(g)özlü çocuk

Diline pelesenk etmişti
Pejmurde küfürleri
Büyümüştü ya hani
Dolaşırken dumanı bitmeyen o şehirde
'Ah ulan...' çekerdi
Kara(g)özlü çocuk

Merhametliydi ama
Acımazdı ne yalan söyleyene, ne de kendine
En çok da kendine yalan söylerdi hani
Can yakmayı denedi
Mürekkebinde boğup birilerini
Sonra kendide boğuldu
Kara(g)özlü çocuk

Hayat onu kara gözlerinden öpsede
Ölümler, şafaklar, ayrılıklar
Gözlerini kör etti onun
Şimdi
Dönülmez yollara düştü
Ve sonbahardan arta kalan küllerini soğutuyor
Kara(g)özlü çocuk

Bu şiir toplam 641 kez okundu.
29.04.2007 14:29:18

• Yorumlar
• Yorum Yaz