ibrahim DEMİRKOL (tarid55)

GERÇEK AŞK

İnsan sevdiğini yokeder.
bunu bazen bir kılıçla yapar,
bazende kılıçtan bile keskin bir sözle yapar.
ama insan her zaman sevdiğini yoketmiyor.
sevdiği için kendinide yokediyordu.
aşkla-yokoluş arasındaki ilişki neydi?
doğa için deprem bir yokoluşsa ,
aşkta bizim için bir yokoluştu,
kimi zaman ise mükemmel bir varoluştu.
aşk denilen o şiddetli duygu ortaya çıktığında,
yarattığı vazgeçilmez arzusuysa,bütün dünyamızı sarsıyordu.
bu arzuya uymayan,karşı çıkan herşeyide,
bir deprem gibi acımasızca yıkıyordu.
tek kişiden oluşan hayatımızı,
iki kişilik yeni bir yapıya çevirmeye çalışıyorduk.
hayatımızı başka bir insanın ruhuyla birleştirmeyi isterken,
büyük bir sarsıntı başlıyordu.
bir kere başladıktan sonrada,
bütün engelleri ortadan kaldırmadan da durmuyordu.
bazen istediğimiz olağanüstü mutluluğu ve birlikteliği,
yaratmaya engel olanın sevdiğimiz olduğuna inanıyorduk.
acaba o zaman kendimize onu yıkıp parçalamayı mı? uygun görüyorduk,
yoksa onu yıkamadığımızda yıkacak tek engel,kendimizi mi? uygun görüyorduk.
yaptığımız hatayı bir türlü anlayamıyorduk.
hatayı aşk denilen gerçeği kabul etmeyip,
kendi gerçeğimizi oluşturmaya çabalayarak yapıyorduk.
oysa aşk denilen şey,
masala benzeyen kendi gerçeğinden başka,
bir gerçek kabul etmiyordu.
aşkın depremi başladığında ise gerçeklere sarılanlar,
sarıldıkları gerçeklerle birlikte yokoluşa gidiyorlardı.
gerçeklerden kopmayı göze alanlarsa,
aşk denilen yeni bir varoluşa sahip oluyorlardı...

Bu şiir toplam 499 kez okundu.
4.05.2007 18:41:29

• Yorumlar
• Yorum Yaz