Ferhat CANKILIÇ

Türkülerde yaşadım seni

Yokluğun öyle böldü ki yüreğimi, hasretin zulmünü kucakladım her gece, koynumda yatırdım sensizliği, vurgun yedi gönlüm, sürgün edildi yüreğim bilinmezliğe, en onmaz yara hasretliğinmiş, uyku yok imiş, aştan kesilmek imiş, ve hiç bitmeyen bir yol imiş.
Ayrılık diye bir ölümü bilirdik, yaşardık eski sevdaları, derdim dağlardan büyük olsa bile avuturdum gözlerinin karasıyla içimi, yedi cihan gelse üstüme yıkılmazdı bedenim, tutunmuştum bir kere sımsıkı yüreğine. Türküler gibi yaşardık sevdayı, türkü olurduk sonra en kara en koyu bir sevda türküsü, yürekten yaşanırdı çünkü, gönülden süzülürdü, tel susmaz mızrap düşmez, seni anlatır türküler seni yaşatır bana, sen olurdu sen kokardı türküler, son nefes koklardım hep, kimi zaman gurbetim olurdun, bir sıla hasreti gibi özlerdim hep, sana kavuşabilmenin hayali olurdu hep memleket gibi, memleket kokardın avuçlarının arasında büyürdüm gözlerin yakardı beni yayla dumanı gibi, ellerinin sıcaklığı birde. Yol olurdun birde gönül e giden, ve o gidişin yok mu gönülden, her yanım dert, her yanım gurbet, her yanım yara, her yanım hasret…

Bu şiir toplam 733 kez okundu.
29.05.2008

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı