Gürkan Karanfil

YAZILDIĞI GİBİ OKUNMUYOR DEPREM

Dünyamızı öldürüp duruyoruz günlerdir
Yıkımlar arasından, bize ne kadar dünya kalacağını bilmeden
Sallanan duvarların arasından bir bebeğin ağlayışı anlatırdı
Yaşamanın zorluğunu, çaresizliğini, ölümün sessizce yaklaştığını
İşte o zaman anlıyorum yazıldığı gibi okunmuyor deprem

Bastığımız yeryüzü artık hüzün kokuyor
Gecenin boşluğunda ayın rengi soluyor
Yeni bir felaketle uyanıyor her gün sabah
Karanlığın soğukluğu üzerlerine örtüldüğünde
İşte o zaman hayat duruyor sessiz dakikaların arasında

Aklımın ıssız odalarında oturuyorum
Özlemimi soluyor nefes nefese ciğerlerim
Odamdaki koltukların yerini değiştiriyor buluyorum umutsuzluğumda
Bir çarşaf gibi katlıyorum özenle İntikam alınmış toprakların anılarını
İşte o zaman yazıldığı gibi okunmuyor deprem

Peşine düşeli tama yirmi sekiz yıl olmuş
Uyuduğumuz yatağın kıvrımlarında
Dalgın bakışlarla geleceğimizi seyrederken
Ağzımızdan düşen kelimelere mahkûm oluyorum
Yazıldığı gibi okunmuyor deprem

Kelimeleri boğazımızda dolanıyor uykum geliyor,
Yatağa uzanıyorum; aklımda
İşe yaramayan ismimim baş harfi kanayıp duruyor
Geride kalan yetim kalan çocukların haykırışları kalıyor
İşte o zaman yazıldığı okunmuyor deprem

Ahşap yatağın soğukluğunu içime çekiyorum
Çıplak tenim ahşabı sarmalıyor Acıların sabahlarında
Günlerimi sürüklüyor sahte bir hevesle güneş,
Sonra dünyamı gölge sarıyor Sonra sesimi kilitliyorum çekmecelere
Sonra anladım ki yazıldığı gibi okunmuyor deprem


Tarih: 29/06/2008
Saat:02:25
Gürkan karanfil

Bu şiir toplam 507 kez okundu.
1.07.2008

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı