Ümmühan Yaşar

Gel...

yine hülyalara daldım nedense bu gece
sendin senin arkandan ağlayan gözleri silmeden giden
gel ey yarim gel iki gözüm gel de bitsin bu işkence
gözlerimden akan yaş değil katran telvesi sanki
bir burukluk çöktü de içime yine elim kolum bağlandı
çöktü omuzum içine içine
gel ey yarim gel iki gözüm
yoksa darıldın mı sözüme
ne dedim ki şimdi ben
sadece kendini gösterdim sana
bu mudur sendeki sabır hemen de kırıldı
bu mudur sendeki anlayış hemen de darıldı
gel yarim gel iki gözüm
gel de bitsin bu işkence
hay demez olaydım bunları sana
ama günahım neydi ki güzelim
sadece seni sana anlatmak istedim
dedim ki sen...
sen...
yağarken tane tane yağan yeryüzüne huşu ile dolan beyaz bembeyaz kar tanesisin. ele gelmezsin erirsin
ne sıcaklığa alışıksın ne dokunulmaya
sadece seyredilirsin.
bembeyaz rengin eşsiz güzelliğinle sadece dinlendirisin
ele gelmezsin
ama gel yarim gel iki gözüm
bırak kollarını bana erirsen bile saadetinden erirsin
erirsen bile bende erirsin
sen se dönüp bakmadan gidiverdin ne diye
gökler mi çağırdı seni yeniden yağ diye ha yağ diye!
gel yarim gel iki gözüm gel de bitsin bu işkence
yine hüzünlendim bak
yine daldım derinliğin en derinine
gel de çıkar beni bu heyuladan gel de bir el at bu faniye
gel ey yarim gel iki gözüm
gel de bitsin bu işkence
beklemek ne kadar acı bilir misin ama nerden bileceksin ki
sen zaten beklemeyi değil bekletilmeyi bilirsin
acı çekmeyi değil çektirmeyi bilirsin
kömür kadar kara kalbin var bilirim ama biraz uğraşsan elmas olacaksın be güzelim
gel yarim gel iki gözüm
gel de bitsin bu işkence
gel de farklı olsun bu gece ve her gece...

Ümmühan Yaşar
Rehber Öğretmen

Bu şiir toplam 471 kez okundu.
6.11.2008

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı