Ümit Zafer Bağcı

Aşk Ve Sonunda Yine YALNIZLIK!

Tüten son sigaramın dumanında da hayalin hep başrölde
Gidişinle sararan dişlerim ciğerlerimden eksik değil
Kan kırmızı karlar yağıyor şimdi,yoksa kalbim mi kanıyor?
Kışın siyah dumanında oluşuyor portren tüm soğukluğuyla
Bir yanda kar yağıyor,diğer yanda eriyor üzerime düşen her kar tanesi
Ellerin ellerimde,saçların çarpıyor tüm güzelliğiyle yüzüme
Ne karanlık içindeki bilinmezlikler ne de kara kış umrumuzda
Biz seninle yine hayalini kurduğumuz ayrı diyarlarda
Hatırlıyor musun? ey kar yüreklim,buğulanan camların hikayesini
Bütün camlar misafir ediyordu aşkımızı yüreklerinde
Sadece biz vardık,bir kış vakti gecede
Şimdi özlüyormuş aşkımızı kışın esiri camlar
Gidişinle çocuklar yapmaz oldu kardan adamlar
Bir yalnızlık hissediyorum aldığım her nesefte
Sol yanım yalnız,hayallerim yalnız,izliyorum en sevdiğimiz filmi yalnız
Filmin başrol oyuncusu gibiyim çaresiz ve de yalnız
Gece o kadar soğuk ki,kapatmak istiyorum bütün ışıkları bir daha açmamak üzere
Kırmak istiyorum artık bütün camları,yıkmak istiyorum aşkımızın önüne çıkan duvarları
Ben seni istiyorum ey kar yüreklim,sadece senin nefesin hayat verir bana
Bir tebessümün aydınlatır kalbimin esir düştüğü karanlığı
Benim dermanım sensin,ey kar yüreklim
Söyle ne olur söyle,şimdi nerdesin.

Bu şiir toplam 534 kez okundu.
23.02.2013 12:04:35

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı