Mehmet Bozkurt Esenyel

Aglayan Melal

Bulutlar yeryüzüne melalim dökerken
Bütün hicranlariniz kalbe döktüm, sakladim.
Akşamlarin hüznünü durgun sular emerken
Bir yetim sonbaharin sinesinde agladim.

Bir tanidik çehre yok yurdumun garibiyim;
Ne baharlar dost bana, ne teselli elverir.
Gündüzlere yabanci, gecenin sahibiyim;
Benim öksüz yaşamim melal içinde erir.

Gülerken agliyorum, öz yurdumda yalnizim,
Uyuturum koynumda geceyi yavrum gibi.
Bana da ninni söyler dinmeyen engin sizim
Budur öksüz ruhumun mutluluktan nasibi.

Eşini kaybeden kuş dönerken yuvasina
Koyarim istirabin dizlerine başimi.
Bürünür garip gönlüm tükenmeyen yasina,
Uyurum dinleyerek ben de aglayişimi.

Kayseri-Incesu - 1947
Kaynak: Kara Sevdam Ak Özlemim

Bu şiir toplam 761 kez okundu.
20.11.2006

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı