 bitmeyen hikayem |
 Bir türlü sonunu yazamadığım bir hikâyesin içimde… Sonunu yazamıyorum çünkü ne mutlu bir sonla ne de hayal kırıklığına uğramış bir finalle bitirebiliyorum. Öyle bir hikâye ki bu ikisini de kaldırmıyor. Aslında kaldıramayan hikâye değil, bu ağırlığın altında ezilen yüreğim, çünkü seni, aklımla değil hissettiklerimle yazıyorum satırlarıma. Oysa ne kadar çok isterdim mutlu bir sonumuzun olmasını, çoktan hayalini bile kurmuştum küçük bir çocuk gibi heyecanla… Öylesine yalın bir hayal ki sadece yanında olabilmek bile hayalimin tümünü oluşturmaya yetiyor. Ama bu kadarla bırakmıyorum tabi; o kadar basit şeyler hayal ediyorum ki özel kılan tek tarafı içinde senin oluyor olman. Senin içinde yer almadığın tek bir hayalim bile yok aslında. Bütün ana fikirlerini sen oluşturuyor, bütün başrolleri sana ayırıyorum. En basitinden bu soğukta seninle el ele yürüdüğümü düşünmek bile baştan aşağı ısıtmaya yetiyor tüm bedenimi. Gözlerine baktığımı hayal ettiğimde sanki kışı değil baharı yaşıyorum içimde. Kalbimi nasıl oluyor da bu kadar hızlı çarptırıyorsun anlamıyorum. Aslında biliyorum ama pek de işime gelmiyor sanırım. Çünkü biliyorum hayaline bile ısınmaya yeten yüreğim. Yokluğunu düşündüğüm anda için için yanan bir köze dönüşüveriyor anında… Darma dağın oluyorum; sanki enkaz altında kalmışta kurtarılmayı bekler gibi çaresizce ve acıyla… Gücüm yetmese de nefes almaya çalışıyorum bir ümitle. Oysa sabah olduğunda aynı güneşle uyanıp, akşam olduğunda ise aynı yıldız ve Ay’a bakarken uzaklıklar pek de sorunmuş gibi görünmüyor gözüme. Yanımdaymış gibi geliyor. Bu yüzden ki sana dair yaptığım her şey çok anlamlı geliyor. Bu yüzden ki tüm nefes alıp verişlerimde sen varsın. O kadar ki eğer nefes alışlarım sıklaşırsa seni ne kadar özlediğimi, eğer gelgitsiz bir deniz gibi sakinse bir yerlerde de olsan, imkânsızım da olsan yine de benim olduğunu anlıyorum. Yanımda yoksun diye üzülmüyorum hiçbir zaman. Hayalin her gece yanımda yatıyor senin yerine; geçiriyor yalnızlığımın çaresizliğini. Korkmuyorum artık sana dair acı çekmekten. Her türlüsünü kabul ediyorum seninle olabilmenin. Seni düşündüğümde anlıyorum sevmenin sadece 2 adım ötedeki birini hissetmek olmadığını. Kilometrelerce ötedekini bile hissedebilmenin gerçekten sevmek, sevilebilmek demek olduğunu. Anlayacağın hayata dair her şeyi seninle yeninden öğreniyor, yeniden keşfediyorum. Ama bazen kızıyorum sana beni gerçekten sevse gelirdi diyorum. Ama benimde sana gelemediğim aklıma gelince kızgınlığım mahçup bir gülümsemeye dönüşüyor yüzümde. Başımı yere eğiyor. Keşke şimdi ben kalkıp gidebilsem diyorum. Başımı kaldırıp arkama baktığımda görünmeyen ipler bağlıyor bedenimi. Çözemiyorum… Kurtulupta gelemiyorum yanına… Ama olsun ben seni böylede seviyorum… Hani bir söz var ben senin beni sevebilme ihtimalini sevdim. Ben bunu değiştiriyorum müsadenle. Ben senin bir gün bana gelebilme ihtimali sevdim. Ben seni karşılık beklemeden sen olduğun için sevdim. SENİ SEVİYORUM BİTANEM |
| Tarih: 21.01.2009 12:43:45 | Yazan Üye: berilsu |
|