Kul Rıfat

Bir Vecdin Sonunda...

Kim anlar, kim açar can esrârını?
Kim duyar, bu aşkın intizârını?..
Okuyup bir ömrün, son kararını;
Yol aldım bir sonsuz bahara böyle!..

Ölmeden ölmeyen bu sırrı bilmez;
Hilkâtin elinde öz söze gelmez!..
Bir gönül yapmadan, bir gönül olmaz;
Ben nasıl giderim, bir yâra böyle?..

Marifet, hakîkat bir özge hâldir;
Bildiğin bilmemek zûldür, vebâldir!..
Emanet, sırtımda çözmek muhâldir!..
Yüklendim diyârdan diyâra böyle!..

Toprakla yoğruldum, nûr ile oldum;
İbretle sınandım damladım, doldum!..
Tefekkür mülkünde, ben beni buldum;
Donandım, bir ince efkâra böyle!..

Aşkımla büyüdü bu ahde vefâ;
Bir ömre sığmadı bu şevk, o safâ!..
İçimi oydukça çektiğim cefâ;
Naklettim yükümü, pazara böyle!..

Çarkında beş vakit öğünür günüm;
Yarınım doldukça, boşalır dünüm!..
Yâ Rab, kerem eyle açılsın önüm;
Yazıldım hükm olan karara böyle!..

Bu şiir toplam 526 kez okundu.
23.11.2007

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı