melis berk (küçükprens(es))

Yıldız-Kuzu

Bir yıldız çok uzaktan yazıyor bu şiiri.
Düşünüyor, küçüklüğünden kalan tek şey rengi mi ?

“Kuzu”
Diyor yıldız.
Umutları kadar yeşil çimenlerin üstünde
Bembeyaz bir leke olduğunu düşünüyor sadece.
Çoook eskiden…

“Anne”
Diyor yıldız.
Hatırlıyor.
Annesinin yanından ayrılmıyordu kuzu
Güneş kadar neşeli, rengi kadar masumdu.
Büyüyüp kocaman bir koyun olmak istiyordu.
Yaşıyordu,
Ve mutluydu.
Sonra…

“Kırmızı”
Diyor yıldız.
“Kırmızı sonun rengi.”
Bir sonla yitirmişti annesi her şeyini,
Bir sonla kaybolmuştu kuzunun hayalleri,
Bir sonla başlamıştı insanın hikâyesi.

Kuzu yıldız oluyor, yanıyor gökyüzünde,
Soruyor şaşkın;
“Annemin yüreğinden akanlar, gözyaşları mı ?
Yoksa ağlamak da mı size ait artık ?
Kalbim yine kafesinde çırpınacak mı ?
Ölmek, bir daha anneme sokulamamak mı ?
Bu yüzden mi insanlara doğanın kalbi kırık ?”
Anlıyor sonra yıldız.
Susuyor ve ağlıyor.

Bir yerlerde bir kuzunun sesini duyuyorum
Korkmuş biraz
Ve çok kızmış sana;
“Dokunma bana !” diyor
Yaşamak istiyorum…”

Bu şiir toplam 706 kez okundu.
18.02.2011 21:07:36

• Yorumlar
• Yorum Yaz