osman öcal (osman7159)

cennet

CENNET

Uykuya dalınca sayıklar beni;
Ayıkken mor ışık yaymadı Cennet.
Horanta içinden ayıklar beni;
Bir ömür kocadan saymadı Cennet.

Yumuşlar hazırdı işten gelince;
Neler demezdi ki kendi dilince.
Akardı gözlerim sevgi selince;
Acıyan kalbimi duymadı Cennet.

Ne sevgi gösterdi ne aldı benden;
Geride bırakıp yürüdü önden.
Dönmedi geriye her geçen günden;
Başını koluma koymadı Cennet.

Hoş gördü ‘deli’yi kendi sanında;
Hatır gönül yoktu sohbet anında.
Hep yerilip durdum elin yanında;
Evlilik ahdine uymadı Cennet.

Eğerdi ömrümü, sardım yumağı;
Çeyrek yufka idi cennet sunağı.
Hem aşçısı oldum hem de yamağı;
Mutfakta bir soğan soymadı Cennet.

Hemi savcım oldu hemi de kadı;
Almadın dünyadan zevk ile tadı.
Aldığım her gülde yazardı adı;
Bir kere vazoya koymadı Cennet.

Ne bırakıp gitti ne boşsun dedi;
Nispetçim kesildi evdeki kedi.
Aldırdı kuzuyu onunla yedi;
Razıydım gözüme, oymadı Cennet.

Ağardı saçları gözleri kömür;
Hazan mevsimine dayandı ömür.
Emperyal yaşadı sömür ha sömür;
Sermayem bitti de doymadı Cennet.

Yedikçe şişti ya güçsüz dizleri;
Sallandı aşağı tombul yüzleri.
Perişan eyledi Cennet bizleri;
Verilen diyete uymadı Cennet.

Ne ciğeri kaldı ne de midesi;
Çiçek açtığında sultan iğdesi.
Sırayı beklerken ömrü vadesi;
Ağzına bir lokma koymadı Cennet.

Beden tökezlerken kalbim uyandı;
Değişti cemalim küle boyandı.
Bir an geldi ecel, cana dayandı;
Öptüm gözlerinden, aymadı Cennet.

26.07.2007
O.ÖCAL

Bu şiir toplam 645 kez okundu.
1.08.2007 19:18:40

• Yorumlar
• Yorum Yaz