ZUHAL ERASLAN (Zuhal Eraslan)

Aşksızlık

Canı can yapan mı aşk
Aşkı aşk yapan mı can
Bilinmez ama
Aşksız olunmuyor insan
Ki özü olsa da ızdırap
Aşkın varlığı insanı etse de âmâ
Kör olmak gerek
Daha iyi görebilmek için bu dünyada

Aşkın yokluğunda
Ölüdür serçeler aslında
Onların ruhudur gökyüzünde uçanlar
Bir gram aş için konsalar da kaldırımlara
Sanmayın ki onlar yaşarlar
Ve onun yokluğu öyle bir yokluktur ki
Topuklarında sanki yara
Çıkılacak yokuşlar daha bir rampa
Hayatın yükü yarışır bin tonla
Sırtın kambur
Ellerin de yaralar
Kanında mutsuz bir çocuğun hıçkırıkları fokurdar


İstediğinde de gelmez ki
Hangi kılıkla hangi isimle hangi gözlerle
Aç susuz bırakır seni köşende
Bilirsin ama gelecek bir gün diye
Ve bir gün de gelir gerçekten
İşte o gün serçeler canlanır
Yollar düzleşir
Begonyaların kokusu tenine karışır
Ve kalan ömrün o vakit yüzyıllarla yarışır

Zuhal Eraslan

Bu şiir toplam 469 kez okundu.
3.07.2013 22:13:48

• Yorumlar
• Yorum Yaz