savaş karaduman (savaşkaraduman)

Çocuk ve barış

Yoksul bir sevinç ve tatlı bir telaş içinde
Güle oynaya…
Bağrışa çağrışa…
Tozu dumana kata kata
Peşinde koşup durdukları
Yamuk yumuk -ve havası her daim inik- plastik toplar
Oyunlar ve kırık dökük oyuncaklar yerine
Her seferinde mızıkçılık yaparak oyunlarını bozan
Ve sokakları yerle bir eden top sesleriyle büyüyor çocuklar…

Sevinçleri yıkıntılarda
Düşleri delik deşik duvarlarda
Gülüşleri şarapnel parçalarında soluklanıp duran
Ve kimsesiz
Oyunsuz
Ve oyuncaksız bırakılan çocukların gözyaşları
Yakıp kül ediyor toprakları…

Ve “…Nicedir
Çocukluğuma kasteden masal canavarları” (*)
Ateş gücü
Ve manevra kabiliyeti yüksek tanklar dolanıyor içimde
Korkuyorum…

Ne siyah/ ne de beyaz
Ne savaşın karanlığı
Ne de ak kefenlere sarılmış çocukların yüzü…
Parklarda/ sokaklarda
Teneffüs zilinin o haşarı sevincinde
Bir okul bahçesinde
Sevincini içinde taşıyan doğum sancısı
Ve memeye dayayıp ağzını
Güneşi emen bir bebek telaşında
Yüzünde
Gözünde
Işıldayan gülüşünde
Ve ninnilerin uykuya meyleden o muhteşem ezgisinde
Güle oynaya/ koştura koşuştura
Çocukların üzerine güneş ve bahar çiseleyen
Masmavi bir gökyüzü istiyorum
Savaş uçaklarının tepemizde dolaşmadığı…

(*)“…Nicedir
Çocukluğuma kasteden masal canavarları” dizesi ”Siyah ve Beyaz” başlıklı şiirimden alıntıdır.

Bu şiir toplam 82 kez okundu.
17.11.2018 15:49:23

• Yorumlar
• Yorum Yaz