muhammed mesut karakaş (muh-mes)

medeniyet

Köydeyken çok güzel yağardı kar
Lapa lapa yağardı, bembeyaz…
Bahar Papatya’larla doldururdu her yeri
Küçücük buzağılar koşardı
Çamurdan arabalarımız olurdu
Kırlangıç yavruları yakalardık
Kurbağa sesleri dolardı gecelerimize
Güneş kumru sesleriyle doğardı
Toprak kokardı yağmurdan sonra
Köydeyken “çağdaş” değildik
“Modernizm” yoktu,köylüydük
Çatlamış ellerimiz vardı ama mutluyduk
Geleneklerimiz vardı,saygıyı öğrenmiştik
Adam gibi sevmesini o zamanlar bilirdik
Cahildik ya mutluyduk
Çağdaş değildik ya köylüydük
İşte ne zaman ki bıraktık oraları
Adam olmaya çıktık üniversitelere
Şehir görüp medeni olalım dedik
Adamlığımızı yitirdik
Çağdaşlığı dar pantolonlarda aradık
“Gardaş” a “ kardeş” demek sandık
Kadınlarımızı “mal” olarak görünce
Babalarımız “peder” olunca
Allah’ın selamı “naber”leşince
Saçlarımız iyice dikleşince
Anlamadığımız müzikler yüreğimize işleyince
Güzelliği makyajdan ibaret sayınca
Şehirlileştik,çağdaşlaştık sandık
Çünkü köylü olmaktan çok utandık
Çünkü herkes moderndi(!) biz köylü
Çünkü herkes çağdaştı(!) biz cahil
Meğer ne çok yanılmışız
Meğer ne kadar yazık olmuş bizlere
Artık eskisi gibi temiz sevemiyoruz
Cinsellik bulaştı kadına bakışlarımıza
Artık kimse hakkında iyiyi düşünemiyoruz
Şehirlilik bulaştı düşüncelerimize
Artık kırlangıçları sevemiyoruz
O köye gidince tat alamıyoruz
Toprak kokusu gelmiyor yağmur sonrası
Kar bembeyaz değil,simsiyah…
Kurbağa sesleri değil duyduklarımız
Papatyalar güzel değil eskisi kadar
Artık o köy bzim köyümüz değil
Ya da biz o eski köylü değiliz
Dedim ya
Çağdaşlık bulaştı köylülüğümüze
Modernizm yedi mutluluğumuzu

Bu şiir toplam 728 kez okundu.
14.12.2007 23:17:53

• Yorumlar
• Yorum Yaz