Cumali Cumalioğlu

Ortam Geren

Ne çiçek kopardım, ne çocuk üzdüm
Ne yoksul sömürdüm, ne güçsüz ezdim
Evrende çözülmez büyük bir gizdim
Bulutun üstüne bina kuran ben!

Öksüze yuvayım, kuşa aşiyan
Kardeşlik ve barış için yaşayan
Gönülden gönüle sevgi taşıyan
Aşık karasına sevda karan ben!

Hayranım güzelim şehirlerime
Destanlar yazdıran nehirlerime
Doğadan düşürüp şiirlerime
Sevgiler uğruna çiçek deren ben!

Aşk ile bağlandım gonca güllere
Yana yana döndüm soğuk küllere
Kin, nefret bürümüş tüm gönüllere
Büyük bir sabırla sevgi veren ben!

Aşkı bulmak için diyar dolaşan
Sevgi yollarında engeller aşan
Sonunda insana, aşka ulaşan
Dostun yüreğinden sevgi deren ben!

Eğilip alçaktan selâmlar verip
İnsan yüreğinden sevgiler derip
Dostluk dergahına izinsiz girip
Alnımın akıyla yüzüm süren ben!

Sol yanı ağrıyan ile dost olup
Rıza Lokması''yla Cem''de test olup
Kırklar Semahı''nda kemerbest olup
Salman Farisi''yle sırra eren ben!

Divana Münker''le Nekir buyurup
Kuru odun gibi ölü ayırıp
Bu yanar, bu yanmaz diye kayırıp
Araya aşılmaz duvar ören ben!

Memuru kul eden yasa paketi
Bunların yaptığı canıma yetti
Gelmesi muhtemel bir felâketi
Fırtınadan daha önce gören ben!

Kilitler vurdursan bal dillerime
Kelepçe taktırsan ak ellerime
Coşmuş hükmüm geçmez zor yellerime
Engeller devirip sere seren ben!

Gençlere duyursam ben kederimi
Etimden ayırıp yüzsen derimi
Zulme direnirim vermem serimi
Zorbaya sözümle karşı duran ben!

Cumalioğlu''dur benim soyadım
Kargaşa içinde huzur aradım
Deprem, tusunami benim icadım
Herşey yolundayken ortam geren ben!

Cumali Cumalioğlu
02.04.2008-12:50

Bu şiir toplam 569 kez okundu.
8.07.2008

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı