HÜSEYİN YAVUZKAN

NE YAZIK Kİ ÖMÜR BİTİYOR

Zaman tükenip gidiyor
Yaş kırk dokuz, elli
Artık ihtiyarlık başlıyor
Yolun sonu belli

Memlekette yaş ortalaması altmış, altmış beş
Gösterecek yok başka eş
Rahmetli babam altmış altısını zor buldu
İnsan gibi yaşayamadan öldü

Yıllar hep karalı yaslı geçti
Güneş üstüme bir gün doğmadı gitti
Hep genç kalacağım sanırdım
Saçlarım ağardı da gitti

Ne çabuk kalbime hüzün, gönül dağıma kara bulutlar çöktü
Dünyanın kahrı bu kadar mı çoktu
Yaşadığımız alem sanki büyük bir bahçe
İçerisinde çiçekler, güler ve zararlı böcekler binlerce
İnsanların içinde de var böylece

Hep ölüm aklıma gelir karanlık gecelerde
Bizde geçip gideceğiz bir gün sessizce
Yaradan dan başka kimse bilmez; nerede, nasıl ve ne zaman…
Kurtuluşun yok ki bu gidişattan.


Hüseyin YAVUZKAN

Bu şiir toplam 470 kez okundu.
18.12.2008

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı