ezgi muz

Hüzün

Herkes mutlu kavga yok
Aman bizim evde bugün kork yarın kork
Yani kavga hüzün bir arada
Ah bir bilseniz içki insanı bırakır ortada
Temizleyin bu yaraları,olmaz içine sinmiş
Ilık bir günde hepsi erir mi?Erimezmiş
Malesef insanın hüznü ağlamadan dinmezmiş
Korkuyorum hayattan korkuyorum artık
O günü silemez mantık
Rahatım huzur isterim artık
Korktum irkildim herşeyimi yitirdim
Unutmam,unutamam,unutamıyorum
Neden hep ben,biz bunları yaşıyoruz?
Çünkü hayat bizi seçmiş biz bunu biliyoruz
Biz dışlanıyoruz düşman gibi görünüyoruz
İyi bir insan çıksa karşımıza çıkana kadar biz gidiyoruz
Zalimmiş hayat tüm zalimliğini
İyice tanıttı bana kendini
Daha çok küçüğüm yaşadım bunları
Islak gözlerim silmedim onları
Şımarıklık değilki herşey oyun değil ki
Leblebi gibi çerez gibi yenip hayat bitmez mi?
Isındım artık korkuya bağırıp çağırmaya
Yalancıymış hayat yalancı gelmezmiş yaşamaya
O sayfaları sildik tekrar yazdık böyle giderse o sayfalar yırtılır
Rahatız ama hep böyle ağlıyacakmıyız kıvrılıp
Laik olamadık hayata bizi
Alıştım insanlara
Rahata kavuşurlar biz gidersek düşmanızya biz onlara..
Her evde huzur mutluluk
Ee çok ayıp bize uğramaz huzur umutluluk
Resimler ters durur kimse kimseyi görmez
Küçük bir evde yaşıyorlar düşmanlar kendilerini bilmez
Evin içinde düşman pollyannacılık oynuyor
Sevmiyorlarki birbirlerini kendilerini kandırıyor
Düşman bize herkez aman düşman olsun farketmez
Üzgün bir günde hiç birşey düzelmez
Şu gün öyle bugün böyle ne olacakki
Malesef artık ben bu hayatı istemiyorum
Alın götürün yenisini bekliyorum
Nasıl sözler nasıl kelimer duyuyorum
Yeminler uçuşuyor hakaretler
Evde zorla evlilik yürütmeler
Terim göz yaşıma karıştı ikisi beraber ağladı
Ezdi bizi hayat ezdi ayaklarının altına aldı
Rahata kavuşamayacağız yüreyim bunu anladı
Nerede huzur tuz olmuş nerede güven kuşku olmuş
Evde iki insana ne olmuş,zamanla düşman olmuş
Bu ailede saygıdan bile konuşulmaz
Unutun bunu bu insanlar barışamaz
Ama elimde olsa hemen büyümek isterim
Rayların üstünde yürüyorum dengemi kaybetmemeliyim
Alıştım dikenlere alıştım
Şayet barıştırırsam kapanır yaram o yaraya bakamadım
Tıklım tıklım yollar kayboldum 2 yol arasında evimi bulamadım
Islaktı heryer çünkü ben size İstanbul bize ağlıyor
Raylar erimiş üstüne basılmıyor
Malesef eskisi gibi değilim artık derdimi söleyemiyor
Allah''ım huzur yok , sevgi yok ,AİLE yok
Lütfen bir el uzatın demeye benim karnım tok
Ah elimde olsa sevgi yanımdan eksilmez
Ruh gibi geçiyor hayat gerçekler acıtır ama kimse bilmez
Üzmüyorum üzmemeye çalışıyorum kendimi
Zindan gibi, kelepçeli ellerim
Masum gülücüğümün arkasında saklı tüm kederim
Ellerim uzanmaz ki kaderin yazıldığı deftere
Kendini üzme diyorlar
En kötüsü nasıl yapacaklarını onlarda bilmiyorlar
Nasıl bir ıssızlık nasıl bir çaresizlik var kalbimde
Durmadan hiç yorulmadan sessizce atıyor içimde
İnsanlar kavga etmek zorundamı
Nalet olsun o inat dünyadamı
İnanasım gelmiyor o sinir insanlardamı
Neden bizi seçmiş hayat üzülecek insan mı yok
En yakın arkadaşından bile kork
Düşün düşün bu hikayenin sonunu bulamazsın çünkü yok
Esrarengiz bir hiyake bu uçsuz bucaksız
Nasıl bir hikaye bu anlamsız...
Ben yaşadım öğrendim acıyı yarayı
En iyi en güzel bu hayatta bize yer yok anladım dışlanmayı
Nasıl bir acımaysa anlamadım sabırsızlanmayı


not:ben 12 yaşındayım ve bu şiiri gerçekten hiç yardım almadan yazdım ve bunun gibi 82 şiirim var

Bu şiir toplam 668 kez okundu.
28.10.2009

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı