Salih Yılmaz

Çocukluğumu Yaşayamadım

Ben çocukluğumu yaşayamadım

mutluluğun zerresini bile tanıyamamıştım

bazı şeyleri hiç anlayamamış

ne kendimle nede insanlarla barışamamıştım
hayatla mücadele etmeyi
bir türlü başaramamıştım

ben lanet olası çocukuğumu yaşayamamıştım

ağır gelmişti bazı şeyler taşıyamamıştım

o zamanlar algılayamadığım
yaşam güzergahımda engellerle karşılaşırdım

ben çocukken
yanlız karabaşlarla anlaşırdım

süründüğüm mahalledeki dönerciyi
acıktığım zaman seyretmeye giderdim
her yarım ekmek arası
döner alan insanlardan nefret ederdim

ben simitçilerden simit çalardım
sonra sahile kadar koşardım
simide mideni yolunu gösterince
soluğu
oyuncakçı vitrinlerinde alırdım
oyuncaklara bakarken herşeyi unutur
bütün dünya benim sanırdım
uzun uzun hayaller kurardım
sonra gider herşeyi karabaşlara anlatırdım

dayak yiyerek büyüdüm
acı çekerek büyüdüm
umutsuzdum umutsuz

ben çocukluğumu yaşayamadım
o küçük yüreğimde
en büyük dertleri taşırdım
nefret ederdim herşeyten herkesten
bütün insanları çirkin tanıdım

küfür edilirdim ezilirdim
bazan
yetim denilmeye yenilirdim
bin parçaya bölünürdüm
yumruklamak gelirdi içimden
ama yapamazdım
yalnız dişlerimi sıkardım
sonra ağlardım

geceleri gizli gizli
saatlerce ağlardım
çocukluğumu sadece rüyalarda yaşardım
kendimle
ilk gurur duyduğum anında
rüyamda yaşamıştım
şekeri kendi paramla almıştım
sankim istanbulu ben yaratmıştım

ben lanet olası çocukluğumu yaşayamadım
kimsesizdim
kimlikssizdim
tutulduğum fırtınalar acımasız
yaşadığım acılar aralıksızdı
çocuktum daha
bütün onlar ağırdı zamansızdı
yaşamak dayanılır gibi değildi
yaşam çok acımasızdı
hiç bir şey karşılıksız olmazdı
sankim bütün dünya insansızdı

sadece düşlerim
yanlız onlar parasızdı
dayak yiyerek büyüdüm
eci çekerek büyüdüm
umutsuzum umutsuz

Bu şiir toplam 806 kez okundu.
23.09.2013 16:25:19

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı