İslahiyeli Aşık İsmail YILMAZ

GÖKÇEDAĞ NİC’OLDU

Sana derim sana dağlar kıralı
Hani senin adın şanın nic’oldu,
Issız kalmış yaylan bahtı karalı
Şu yaylanda yaylayanlar nic’oldu.

Yükseğine beyaz duman çökerdi
Soğuk sularından beyler içerdi
Pek çok aşiretler konar göçerdi
Konup göçen aşiretler nic’oldu.

Ak Oluk çeşmesi berrak akardı
Elini dokunsan soğuk yakardı
Her tarafın esans gibi kokardı
Menekşe sünbülün gülün nic’oldu.

Üzerinde büyük bir çınar vardı
Dibindeki sudan içen kanardı
Bütün hararetler derhal sönerdi
Şifa veren damarların nic’oldu.

Göğe doğru uzanmıştı boyları
Etrafa yayılmış onun kolları
Yel estikçe karışırdı dalları
O çınarın o heybeti nic’oldu.

Etrafın ormandan çıkılmaz idi
Tepeden tepeye geçilmez idi
Meşesi kavaktan seçilmez idi
Gök göstermez ormanların nic’oldu.

Üzerin bir düzlük geniş meydandı
Bir tarafın yüksek sarptı kayaydı
Çeşitli hayvanlar otlar mayaydı
Sürü ile ceylanların nic’oldu.

Dört yanında sana yollar çıkardı
Her çiçeğin bir mis gibi kokardı
Bozkıratlı beyler sana konardı
Misafirperverlik ünün nic’oldu.

Üzerinde uçar ördekler kazlar
Jimnastik yapardı gelinler kızlar
Kiraz gibi olur yanaklar yüzler
Senin o kuvvetin gücün nic’oldu.

Asırlarca kaldın bu kuvvetinle
Beslerdin insanı hep servetinle
Övünür dururdu herkes seninle
Şimdi övünenler nerde nic’oldu.

İslahiye Keller Kuşçu güneyde
Zincirli İntilli durur dibinde
Karaburçlu Dünek durur doğunda
Gölünde yaşayan kuşlar nic’oldu.

Kaypak Hasanbeyli Bahçe batında
Ayran Kızlaç Kaman vardır içinde
İnsanların yaşar çok hoş biçimde
Habidatda yeyip içen nic’oldu.

Kozdere Akçınar Mameler yolun
Zorla geçit verir dik duran belin
Sana varmak isteyene uzanır elin
İnsanı uçuran yelin nic’oldu.

Güneyinde Çavdırma çeşmesi çağlar
Engininde çoktu bahçeler bağlar
Sana varmak için çocuklar ağlar
Oğlak güden çoluk çocuk nic’oldu.

Yarım asır geçmiş yapılmış yollar
Bir uçtan bir uca geçer trenler
Gökçe dağ delinmiş olmuş tuneller
Emek verip çalışanlar nic’oldu.

Geçilmeyen yerler hep olmuş yollar
Bağlı birbirine ilçeler iller
Ötmez olmuş sana konan bülbüller
Güllerin aşığı bülbül nic’oldu.

Nerde sana gelip konup göçenler
Yaylanda yaylayıp suyun içenler
Sekiz on direkli çadır açanlar
Koyunlu kuzulu göçen nic’oldu.

Asırlardan evvel gayet şen idin
Kendinle övünen Gökçe Dağ idin
Bütün hayvanata sen acır idin
Bakıp büyüttüğün kurtlar nic’oldu.

Çıktım üzerine neler söyledim
946 da destan eyledim
Acıdım haline durdum ağladım
Benim gibi seven dostlar nic’oldu.

İSMAİL de derki böyle olacak
Kimi ağlayacak kimi gülecek
Bir gün olur sıra bana gelecek
Diyecekler bunu yazan nic’oldu.
1946 – Gökçedağı

İslahiyeli Ozan İsmail YILMAZ

Bu şiir toplam 412 kez okundu.
1.02.2014 15:02:54

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı