Serkan Barni

KİJAMİR___

yıldız
yıldız.
kaçtır bunun sayısı,
ağlayanlardan fazla mıdır?
bir afet akşamını,
sabaha uyandırırken.

duvarlarda asılı kalır hani,
anlamlı,
anlamını bilemediğim,
resim bakar bana,
birşey ister de söyleyemez.
aç mıdır,
ölecek mi yoksa kijamir gibi..

kijamir bir çocuk,
sefaletin tapınağıdır doğum mekanı,
ölümcül sevinçlerin,
hüzünlenmeye izin vermediği yerlere,
uzak.
çok. uzak.

afrika da bir yerli kabilesi,
annesi elbiseyi mucize sanır hala,
babası öldürmek için yaratılmış.

azrailin gözlerini oymuş,
kendine takmış,
bundan,
gece ve gündüz açmış aç.
toprak ayaklanır gider,
dolaşır dünyanın tüm denizlerini,
kijamir toprağı bekler,
toprağın onu beklediği gibi tanrıdan......
bir,, iki, üç gün oldu,

kijamir merak etti,
açlıktan ne zaman öleceğini...
dağları düşündü geceleri,
korkardı ama bakardı yine,
gitsem kızar mı,
___________________kızsın n''olcak,,
güneş doğarken sırtına binerim,

toprak nereye gittiyse,
bende ona giderim,,
aç kalırsam güneşten bir parça yerim..

kijamir dediği gibi yaptı,,
bir yanardağ,
yanmamıştı o geceye kadar,
bu denli kızgın değildi,
ve insaflı....

kijamir tırmandı,
tanrı dur dedi,
durdu kijamir ve herşey,
hayat korktu kaçtı.
açlık terk etti ilk aşkını,
ilk defa..

titriyordu çocuk yapraktan çok.
rüzgar deliyordu sanki bedenini.
yada çocuk,
yorulmadığını anlatırken kendine,
yardım ediyordu ona,
isteksizce.

sabaha bir düş kaldı,
belki yarım kalacak diğerleri gibi.
ay uyutmaya çalışırken kijamir''i
taşlar örtüyor bedenini,
sivri,,
büyük,,

insan görmemişler hiç....

direniyor çocuk şeytana,
kapanmıyor umudun kapıları
ve çıkmıyor nedense,
hiçbir ses dişlerinden,
çarparken birbirlerine sinirli,
sinirli.
göründü dedi kijamir işte geliyor,

güneş yaşamda beliriyor,
ve tüm canlılıkları,
eteğinin altında kijamir''e getiriyor..
gözleri büyüdü zavallının,
yuvalarından düşecek ,
kocaman gözlerini avucuna alıp
fırlatacak sanki güneşe,
sabırsızlık zehir damarında...

güneş yaklaştı ve ısındı heryer,
kijamir daha fazla,
güneşten diye düşündü,
katili olamazdı ama...

uzaktı hala saklambaç oynamak gibi,
denize dalmak,
yada bakmak güzel olan herşeye,
aç olmadan,
tok gözlerle...
ama yanıyordu kijamir,
sanki güneş oturmuştu sıska dizlerine,
gelme dedi kijamir,
tamam, binmeyeceğim sırtına,
bunun için mi kızdın bana,
dedi
ve sustu kijamir,

artık kelime yoktu acının,
sayfalarında.
gözyaşları ile ıslatıyordu,
yanıklarının acısını..
kijamirin gözleri tanrı gibi bakarken güneşe,

dağın eteklerinde
kıyamet insanlara koşuyor.
alevlere sarılan sular dökülüyor,
doymayan insanların,
bakımsız saçlarına.

ve kijamir artık toprağa çok yakın,
sarılıyor öpüyor gökyüzünü,
çiçekleri renk renk,
ama isimleri ne bunların,
tanrı öğretti bildiğini kijamir''e
acıkmadan izleyecek ayın ruhuna,
çarpan ışığını.

birgün değil hergün,
güneşe verdiği gözlerini
almaya gelecek,
yine o volkanın zirvesinde,
her gün oradan açlığa bakarak,

topraktan yemişler verecek,
sabahların elleriyle insanlarına,
afet günlerinde ,
yıldızlar sayısız mutluluk indirecek,
tanrı''nın hediyesini verecek
onlara.

afrika,
ölümün en kısa yolu burası,
kijamir''de
en güzel bebeği açlığın...

Bu şiir toplam 529 kez okundu.
15.01.2007

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı