Cumali Cumalioğlu

BİR OZANDAN ANASINA YAZIT

Açlık içinde gözlerimizi açtık dünyaya
Daha o günden vurmaya başladılar başlarımıza
Çektik başlarımızı korkak birer kaplumbağa gibi
Daha da çok vurdular sonra
Ana dizinde uyuyamadık, beşiğimiz gurbet oldu
Silin gözünüzün yaşını anacığım
Yararlı bir çocuk olmayışımı/ozanlığıma yüklemeyin sakın!
Ne sizsiniz / ne gurbet / ne ozanlığım... nedeni!
Üçünüz bana yaşamın hamurunu verdiniz
Ve fırının odununu
Hamuru başkaları yoğurdu
Ateşimi yakanlar da yine ornlar!
Suyumu sizden aldım ama / akmayı siz öğretmediniz
Yönümü belirleyenler yine başkaları oldu.
Hamdım zamansız ayırdılar dalımdan
En çok ozanlığım tuttu elimden
Yardımıma en çok ozanlığım koştu yine de

Sakın ozanlığıma kötü söylemeyin anacığım
Kirli gömlekler içinden en temizini seçip giymeyi
Kilise çanları çalarken midemde
Başkalarının açlığına üzülmeyi
Sevinçlere katılmayı ve başkaları için gözyaşı dökmeyi
Ve sizi andığımda
Yerleri bilinmeyen işkenceevlerinde
Uzak mahpus damlarında ve darağaçlarında
çocukları can veren analar için ağladım anacığım
çocuklar için ağladım
Buralarda benim gibilere hümanist diyorlar anacığım
Ve sonu istle biten daha çok şey diyorlar
Bütün bunları biraz da ozanlığım öğretti anacığım
Lütfen ozanlığıma dokunmayın
Öylece kalsın anacığım, bozulmadan.

Ve en güzel özünleri kadınlara yazmadım
Belki bu yüzden bencil diyorum ozanlığıma
Kadınsız kalmak olduysa da ozanlığımın tek kazancı
Yine de dokunmayınız ozanlığıma.
O sert / o kurşun / o sevecen /
o kötünün düşmanı / güçsüzün dostu /
serseri ozanlığım / bana kalsın /
onu benden almayınız, lütfen!

Cumali CUMALİOĞLU
4 Temmuz 1986-İST.

Bu şiir toplam 749 kez okundu.
24.03.2007

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı