mustafa doğan 2

Yağmur birikintileri

Sabahın ilk ışıklarıydı
Orta yaşlarda yorgun bir adam,
Yağmurun altında düşünüyordu.

Uykusuzluk gözlerine sinmiş
Ayakta zor duruyor,
Kendi kendine konuşuyordu.
Ara sıra sendeliyor başını sallıyor
Su birkintilerine tekmeler savuruyordu.

Bir ara yağmur iyice hızlandı
Sanki bütün yağmur üstünde toplandı,
Başını göğe kaldırıp yürüyor,
Sesli sesli düşünüyordu.

Üç adım ya attı ya atmadı,
Yığılıdı yere.......
O koca adam
Damla gibi düştü su birikintilerine

Az sonra kedine geldi
Ayağa kalmak istedi
Bedeni ayaklarına hükmetmedi.
Konuşamıyor yutkunuyordu
Sadace oğlum dediği anlaşılıyordu.


Bir fotoğraf çıkardı cebinden
Bu benim oğlum dedi
Asker dedi
Gerisini getiremedi
Ben anladım o söyleyemedi


Şu canına yandığım dünya kaç kuruştur
Elime uzattı mektubu er mektubu görülmüştür.

Şimdi bu isyanın koynunda iki adam yürüyor,
Artık yağmur birikintilerini iki adam tekmeliyor.

Mustafa Doğan 2

Bu şiir toplam 658 kez okundu.
14.11.2007

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı